Kość niezgody

Baśka i Oleńka pojawiły się bardzo wcześnie w „Drodze Smoka” i były praktycznie jedynymi ludźmi, których Andrea się obawiała. Nazywała je czule „harpiami” i nie pyskowała, nie kombinowała, tylko robiła, co jej kazały.
Taka właśnie jest „magia” tych dwóch pań w wieku średnim, które najpierw z Krakowa, potem z Tremouille, a jeszcze później z Katanii i z Azylu (czytajcie, dowiecie się, o czym mówię) zarządzały potężnymi Nadnaturalnymi, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.
Otóż – nie jest.

Dlatego dla mnie „Kość niezgody” jest hołdem dla wszystkich pań w wieku średnim i jakby przeciwwagą dla „Morza krwi”.
Basia i Oleńka wyjeżdżają na urlop. Same. Prawie bez opieki. Tam niespodziewanie jedna z nich staje się świadkiem morderstwa. Policja szybko znajduje kozła ofiarnego i zamyka sprawę. Nie podoba się to dociekliwym turystkom, które jak zwykle mają swoje zdanie i nie słuchają głosu rozsądku. Z uporem dążą więc do znalezienia sprawcy, wikłając się przy tym w wiele zabawnych zdarzeń, a pomagają im w tym nietypowi ochroniarze. 

Cięty język bohaterek, ich specyficzne poczucie humoru i niewątpliwy talent detektywistyczny sprawiają, że takiego śledztwa dostojne mury rzymskich budowli jeszcze nie widziały.

No oczywiście, że prócz trupa jest jeszcze to coś, nieokreślone je ne sais quoi (czyli miłość). Kto w kim i jak? Sprawdźcie.

Książkę można także przesłuchać! Link niżej